Ascenso ao Pico Gilbo

O Gilbo é unha das montañas máis emblemáticas de Riaño, pola súa beleza e o seu aspecto. A ruta é circular e comeza a carón do encoro. E unha ruta variada, xa que pasa por diferentes zonas da montaña e isto nos permite gozar de diferentes paisaxes. Ten tramos de bosque moi fermosos, así como outras zonas máis abertas onde poderemos gozar de moi boas panorámicas. O tramo máis complicado radica na última parte do ascenso (ata aquí non hai problema), xa que ten zonas de moi forte pendente, esvaradías, onde é importante manter o equilibrio e ter certa destreza. Probablemente haxa que axudarse coas mans. Tamén pode dar vertixe. 

MIDE

• Horario: 3,5 h
• Desnivel de subida: 606 m
• Desnivel de baixada: 606 m
• Distancia horizontal: 8,8 km
• Tipo de percorrido: Circular
• Severidade do Medio Natural: 3
• Orientación no Itinerario: 3
• Dificultade do desprazamento: 3/4
• Cantidade de esforzo necesario: 3

Comezamos a camiñar…

Regresamos de novo á zona de Riaño, ás montañas do Alto Esla, un dos lugares da Cordilleira Cantábrica máis fermosos para práctica do sendeirismo. Hai que madrugar, pois temos por diante unhas seis horas de viaxe, pero coido que paga a pena xa que tiña moitas gañas de volver e o plan que levamos é espectacular pois, á diferencia da visita que fixemos en 2017, esta vai ser unha estadía máis montañeira.

Pouco antes de chegar a Riaño paramos na outra beira da ponte que salva o encoro para facer a nosa primeira ruta, o Gilbo (1679 m). Para ser un xoves, sorpréndeme a cantidade de vehículos que hai aparcados nos dous lugares habilitados para facelo, polo que imaxino que imos encontrarnos con xente facendo esta ruta. Eu agardaba que iniciaríamos a andaina dende o pobo de Horcadas, como fixéramos na ruta na que percorremos a base do Gilbo pero, desta vez, decidimos comezala á beira do encoro.

E que acerto! Xa desde o aparcadoiro as vistas cara a Riaño, o encoro e a montaña que o rodea son moi fermosas. Logo de prepararnos e de expicarnos Víctor o desenvolvemento da andaina, collemos unha pista practicamente sen desnivel que sae a man esquerda da estrada; unha vez salvado un paso canadiano, percorremos durante un quilómetro aproximadamente parte da beira do encoro. É un bo xeito de comezar pois imos en animada conversa e gozando enormemente da paisaxe. Pola hora na que andamos, cruzámonos con dous ou tres grupos que veñen de regreso, polo que entendo que non debe quedar moita xente arriba.

O duro no tarda en chegar. Tras un inicio por terreo algo despexado entre xestas enormes, gran parte da subida inicial facémola pola sombra e discorre entre bidueiros, salgueiros, capudres, carballos, faias… un bosque que loce estas follas primaverais cun verde esplendoroso, que axuda a amortiguar a calor que hai no ambiente.

Unha vez que saímos ao claro, xa co impoñente Gilbo de fronte, aproveitamos para xantar, e acometer o último tramo do ascenso máis descansados. Como no 2017, cando subimos ao Porto de Horcadas, o Jaime debeuse de acordar da empanada que trouxo daquela e hoxe volveu repetir menú. Que boa está! A pesares deste manxar e das agradecidas sombras nas que nos refuxiamos para xantar, unha vez que saímos… a calor lémbranos que temos aínda un bo treito de subida por diante.

Hai que tomalo con calma pois imos na busca do collado da Pedrera, o primeiro obstáculo a salvar. Para acceder a el hai que superar un pequeno tramo rochoso de certa verticalidade, pero este esforzo si que está recompensado. Que vistas temos desde aquí! De feito, este punto é o elixido por Víctor para quedar os que temos suficiente sen necesidade de subir máis.

Xa teño comentado noutras entradas os meus problemas de vertixe e, polo que me contan, aquí hai un par de tramos aéreos, polo que decido quedar. Tamén me dí Rocío, que subiu hai pouco, que a partir de aquí empeza a parte máis esixente da ruta, tanto polo forte desnivel como polo incómodo do camiño a seguir, pois en moitas zonas a rocha está moi puída o que a fai moi esvaradía. Subindo non ofrece demasiado problema, pero baixando hai xente que o pasa mal. Este collado, coa Pena Sarnosa en primeiro termo, é un bo sitio para parar, agardar a que o resto faga cumio, regrese e iniciemos o descenso todos xuntos.

O groso do grupo reinicia a marcha e vou vendo como pouco a pouco, inician a subida cara ao cume do Gilbo (1679 m). Coméntanme Jaime e Xerardo que pasadas as tres e media fan cumio, e que grazas a este día claro que estamos a ter, dende o Gilbo gozan de moi boas panorámicas. Poideron distinguir perfectamente Horcadas, o val do Esla, o pobo e o encoro de Riaño, picos tales como Peñas Pintas, Yordas ao norte, xunto cos primeiros cumios de Picos, máis lonxe os tres grandes da montaña palentina como son o Espigüete, coa súa característica forma piramidal, o Curavacas e Peña Prieta, así como o Jano e Jaido máis ao sur. Que envexa!

Tras uns instantes alí arriba gozando ao máximo, facendo fotos e gravando vídeos que aproveito para ilustrar a miña ausencia, emprenden a baixada polo mesmo camiño gozando destas vistas tan espectaculares. Pero a baixada no é nada doada, e hai que facelo con moito sentidiño. Se subiron con coidado, o descenso hai que facelo con máis coidado aínda e usando bastante as mans para axudarse. Rocío tiña razón, o camiño escorrega bastante.

Pouco a pouco van chegando e ímonos reagrupando no collado da Pedrera, que non tardamos en abandonar, pois aínda temos camiño por diante, logo de salvar esta pequena parede. Unha vez na pradaría baixo o collado da Pedrera, vese de forma clara a opción que temos que tomar: un sendeiro protexido por unha longa parede rochosa que nos dirixe ao collado Vallarqué.

Na baixada, sinálame Víctor un pequeno grupo de boitres apostados sobre unhas rochas que abrigan este collado Vallarqué, reagrupámonos nel e internámonos nun novo faial.

Seguimos perdendo altitude en forte pendente, admirando uns exemplares de faias espectaculares, e agradecidos pola súa sombra. Cando queda pouco para saír do bosque atopámonos co miradoiro das Biescas, dende hai unhas fermosas vistas do encoro e das montañas que o rodean, como o Yordas, que tentaremos culminar mañá.

Xa por camiño doado e sen moito desnivel, pouco máis adiante facemos un pequeno desvío á dereita sinalando cara á cova da Vella do Monte. O lugar é curioso, cheo de recordos variados (para min moitos son lixo) e cun baúl no que deixarlle á vella unha nota cunha mensaxe. Algún de nós adéntrase na cova uns metros axudado pola lanterna do móbil, pero non avanza moito e recúa de contado.

Coa cor que ten a auga do encoro e a cantidade de auga embalsada é imposible renderse e non achegarnos á súa beira. Desviámonos de novo para achegarnos ata a área recreativa das Biescas, acondicionada con mesas de pedra. Vou ata a mesma beira do encoro, paro un intre e… a contemplar a paisaxe!

O instante é pequeno pois retomamos o camiño de contado. Tan só quedan un par de quilómetros para chegar ao aparcadoiro pola pista que andivemos á mañá sen ningunha dificultade. María vaime falando da dureza da ruta, incluso con algún momento na subida de certa vertixe que non agardaba, pero que foi compensada con creces pola súa fermosura. Só resta chegar ao bus, instalarnos no hostal Sanz e tomarlle unha cervexa antes de da cea. Esta estadía promete!

Como noutras ocasións, baseeime nesta descrición na lectura da entrada feita no blog de sendeirismo Gata con Botas, que realizou esta ruta, así como outras que faremos estes días, hai menos dun mes. Un blog moi recomendable.

Vídeo

---