Ruta polo val de Ordesa
¡Cómo se elevan sus murallas desde el seno de sus oscuras profundidades! ¡Qué formas! ¡Qué colores! ¡Qué día para contar todo esto! Lucien Briet, poeta e divulgador apaixonado do Val de Ordesa.
Hoxe é o día grande, a etapa raíña da nosa estadía, e para desfrutala sen agobios de xente, o Víctor deseñou un plan que saiu á perfección, o que conlevou madrugar. Así, erguémonos ás 5:30 da mañá para poder acceder a Ordesa ás 7 h, e comezar a camiñar sobre as 8 h.
Facer a nosa segunda ruta é, quizáis, a actividade máis interesante das que imos realizar nesta estadía polos Pirineos oscenses. Adentrámonos no corazón do parque nacional de Ordesa e Monte Perdido. Na pradeira de Ordesa tomamos o camiño de Soaso que atravesa bosques de caducifolios e abetos, discurrindo polo fondo do Val de Ordesa, e percorremos así, nun silencio sobrecolledor, a ruta máis coñecida, a que vai polo val de Ordesa, ata a famosa fervenza chamada Cola de Caballo, magnífica fervenza situada en torno aos 1700 m de altitude.
O bosque de faias dá paso a unha zona de pastizais e de masas de pino negro. Nas Gradas de Soaso o río descólgase formando repetidos escalóns. Imos en ascenso prolongado marabillándonos das fervenzas de Arripas, Estrecho e La Cueva, que hai ao longo do río Arazas. Finalmente, o camiño discorre pola zona chá do circo de orixe glaciar de Soaso, que podemos apreciar en toda a súa magnitude, desde onde se obtén unha boa panorámica do Macizo de Monte Perdido. Non me gustou nada a primeira parte deste último tramo, pois facémola por un sendeiro acondicionado, “urbanizado”, nada acorde co espazo que estamos a contemplar. Ao final do traxecto, na cabeceira do val, encóntrase a fervenza de Cola de Caballo, un salto non moi grande pero coa gracia de que a caída da auga semella unha cola de cabalo.
Agrupámonos, descansamos e decidimos quen sube ata o refuxio de Góriz (2160 m), e quen queda agardando. Eu quedo. Pouco a pouco imos perdendo de vista ao grupo que en lento zigzagueo vai ascendendo polo Sendeiro das Mulas á cabeceira do val de Soaso. Este camiño xa non é tan doado, aínda que está dentro do sendeiro GR-11, ten algún paso no que é preciso axudarse un pouco coas mans e teñen unha caída potencial de entre 1 e 3 metros. Tamén hai algún treito do camiño que pasa preto de zonas verticais con caídas potenciais de máis de 80 m, polo que non é aconsellable para xente con vértixe.
Mentres agardamos por Rocío, que os acompañou na subida, protexémonos á sombra dunhas rochas admirando como a historia da montaña queda debuxada na paisaxe e nas rochas que, coma un libro aberto, cóntannos o ocurrido ata a actualidade; pouco a pouco o val vaise enchendo de camiñantes en todas as direccións. Xa con Rocío, achegámonos ata a fervenza a facer unhas fotos e iniciamos a volta polo mesmo camiño, paseniñamente, para darlle tempo aos que subiron a Góriz. O sendeiro xa é unha feira, e aproveitamos as primeiras sombras para xantar á beira do río Arazas. A xente é moi incivilizada, pois a pesares de estar prohibido o baño, ou mollar os pés, vin a máis dun facéndoo ao longo do río. En fin.
No tramo final, pasamos ao outro lado do val ao chegar aos miradores das Cascadas del Estrecho e da Cueva, e facemos o regreso polo Camiño dos Cazadores, entre faias, que deben estar impresionantes de cor no outono! Xa na esplanada do parque, e unha vez feitos os estiramentos e tomada unha clara de cervexa tamaño familiar, vemos achegarse ao grupo que subiu a Góriz… menuda marcha lle meteron! As 5:30 da tarde e todos xuntos a Broto, doce horas de intensa actividade.
No bus de regreso, contoume María que na subida ao refuxio atoparon un exemplar de edelweiss. Prohibidísimo collelas! Coméntame que a subida, rochosa a tramos, recórdalle á do Pindo, custosa, dura, árida, que se recompensa coas vistas dende o refuxio. Un pracer para os sentidos! Ah! e Jesu portouse facendo de monitor unha vez que os deixou Rocío, colleu as rendas e levou ao grupo encantado ata arriba. O Jaime comentoume, xa de baixada, o do “cachas” que levaba baixo dun brazo ao can ferido e do outro a tenda de campaña baixando a toda marcha, mentres eles non sabían onde poñer os pés!
Un gran día de luz e tempo que fixo que pagara a pena o madrugón. A riqueza natural e paisaxística desta ruta é altísima, cun percorrido que non ten maior dificultade que os quilómetros e o desnivel. É a ruta clásica de Ordesa e durante a mesma pódese observar a magnitude e a beleza da paisaxe. Impresionante! Quizais sexa a ruta máis repetida do Parque Nacional de Ordesa, e podemos dicir que probablemente sexa unha das zonas de montaña máis fermosas que podemos visitar.
O ano que ven roteiro polos montes e serranía de Cuenca ¿vale?. Moitos bicos dende o Júcar e o Huécar e as preciosas casas colgadas
Seguro que imos (xa falarei con Víctor), e tomámoslle un morteruelo… ou un bacallau al ajoarriero! Desfruta desa fermosa cidade e desas fermosas terras!
Bicos