Mirva e Rabanal
O segundo día vainos deparar a que “posiblemente sexa a ruta máis bucólica de todas as que fagamos” segundo nos comenta o Víctor, e abofé que o foi, pois chaman a atención os fabulosos bosques de faias polos que imos camiñar.
Non houbo moito que madrugar, pois entre o cansos que estabamos do día anterior e o almorzo que nos deron, a cousa non estaba para présas. Aínda así saimos ás 9:15 no bus cara a Burón por unha fermosa estrada pegada ao encoro, que a esta hora nos deixaba uns fermosos reflexos dos montes na auga.
Datos técnicos
- Lonxitude: 13 km
- Dificultade: media
- Desnivel: medio (335 m)
Facemos en sentido contrario o PR-LE 21, comezando a camiñar polo val de Rabanal e rematando na área recreativa de Mirva un tipo de percorido liñal que nos levará facelo unhas cinco horas aproximadamente. A pesares de comezar nun val e rematar noutro, podemos considerala de tipo circular, pois hai moi pouca distancia entre eles; goza dun alto interese paisaxístico e natural.
Ademais houbo opción de acadar o cumio de Parme dende Prao Llao, o que incrementou de xeito notable a dificultade da ruta, xa que implica facer uns 5 quilómetros a maiores e un desnivel de 500 m, tanto de subida como de baixada.
Comezamos a camiñar…
A ruta comezámola en Burón, situado nunha das colas do encoro de Riaño. Ainda que uns poucos metros por riba da cota dos 1100 m salvárono de quedar anegado, a igrexa e outros edificios como a escola tiveron que ser trasladados para non quedar baixo as augas.
Logo de deixar Burón camiñamos aproximadamente un quilómetro pola estrada ata o val de Rabanal, comezámolo a percorrer por unha cómoda pista de terra nunha ampla e verde pradeira, acompañados por vacas e cabalos que nin se inmutan coa nosa presenza, que se vai estreitando a medida que nos imos adentrando nel. Ao chegar ao fondo do val, xa por sendeiro, comezamos o ascenso en zig zag cunha forte pendente ata o alto de la Giesta. Imos por un inmenso e mesto faial que imaxino coas cores do outono, debe ser espectacular, pois a penas se notan os primeiros brotes primaverais.
No Alto da Giesta temos un merecido descanso pola forte subida que acabamos de facer, mentres nos reagrupamos e facemos unhas fotos cos Picos de Europa de fondo e os voitres ou alimoches (non sei distinguilos a simple vista), que andan enriba de nós dende que nos escoitaron… As vistas son moi fermosas.
Continuamos picando un pouco cara arriba. A subida é suave e culmina pronto nunha pista que nos conduce por unha ladeira de monte baixo o que nos permite ir vendo un fermoso e recollido val, ata que chegamos a unha encrucillada. Cara abaixo iríamos ata o pobo de Retuerto.
Continuamos camiño cara arriba, de novo baixo un bosque umbrío, pois hai que chegar ata o Prao Llao, onde gozamos de novo dunhas vistas que se abren a unhas excepcionais panorámicas dos macizos central e occidental dos Picos de Europa. O contrapunto dánolo o fondo do val onde está asentado Retuerto, no que apreciamos que aínda ten unha arquitectura de montaña ben conservada.
Son impresionantes os exemplares de faia atopamos. Ata o Jaime e o Antón enredan por culpa deles!
– Antón! sácame unha foto entre estes dous fabulosos exemplares de faia… e que se vexa ben o seu maxestuoso porte! E ao Antón non lle chegou toda a pantalla da cámara… no curso de fotografía debeu quedar, segundo Jaime, no capítulo de “como sacar unha instantánea sen que se vexa enteiro o que queres contar”… A pesares do balbordo que facemos, conseguimos escoitar ao peto (supoño que é o picamaderos negro que describen os paneis que hai pola ruta).
Como o día está para camiñar e imos ben de tempo, pouco máis da metade do grupo anímase a intentar acadar o cumio do Parme (1914 m); o resto quedamos vendo como evoluciona a súa marcha dende Prao Llao, ao pé da torreta de vixiancia ou de posta, pois coido que por estas terras a caza é un recurso económico importante.
Logo de xantar e estar un bo tempo vendo como ascenden ata o Parme entre neveiros, iniciamos o descenso polo val de Mirva. Boa parte do descenso discorre polo interior dun fermoso faial con algún exemplar impresionante. Os faiais encóntranse normalmente nas umbrías, indiferentes ao sustrato e dominados pola faia (Fagus sylvatica), con outros acompañantes como as sorbeiras (Sorbus aria) ou os capudres (Sorbus aucuparia). Tamén abundan algunhas especies de folla perenne, como o acivro (Quercus ilex) e algúns exemplares de teixo (Taxus baccata).
Xa no val, continuamos por pradeiras rodeados de montes cubertos de bosques de faias. O andar é lento, pois baixamos agardando que o outro grupo nos alcance, polo que a sensación de placidez e as gañas de que isto non remate, fanme lembrar nas acertadas palabras de Víctor de que posiblemente sexa a ruta máis bucólica de todas as que fagamos. Unha marabilla!
Os caleiros de Burón
Ao chegar á área recreativa de Mirva, final deste fermoso percorrido, detéñome a ler un panel que ilustra un oficio pouco coñecido, a actividade dos caleiros, pois na mesma área hai restos de fornos que se utilizaban para fabricar cal. Os caleiros eran grandes fornos de pedra nos que se obtiña o cal mediante un proceso de combustión lenta da rocha caliza. Os fornos podían adoptar diferentes formas, e os de Burón semellan unha especie de cheminea, contruída en arenisca, material capaz de soportar as altas temperaturas que requería este proceso de transformación química co que se obtén o cal vivo.
O cal, disolto en auga e mezclado con area foi o morteiro utilizado na construción ata a chegada do cemento e o formigón, ademais de utilizarse para blanquear paredes ou enlucir fachadas, e incluso como desinfectante. A xeneralización do uso dos novos materiais a mediados do século pasado fixo economicamente inviable o mantemento destes caleiros artesanais, que foron abandonados progresivamente ata caer no esquecemento.
Casa do Parque “Valdeburón”
Xa reagrupados en Burón, decidimos ir ata Lario a visitar a Casa do Parque Valdeburón, un dos centros de interpretación do Parque Regional de los Picos de Europa onde, a través de paneis e vídeos, nos ofrecen unha breve descrición deste espazo natural, cunha superficie superior ás 120.000 ha que se estende pola vertente meridional da Cordilleira Cantábrica, acollendo os cumes e relevos máis escarpados dela (Torre Cerredo, 2650 m), xunto coas cotas máis baixas de Castela-León, como a Ponte dos Papos, na garganta do Cares, a 320 m de altitude.
Informámonos da vexetación, onde conviven especies como a faia e o carballo, tipicamente atlánticas, con outras más mediterráneas como a aciñeira. Isto permite que albergue un tesouro faunístico de primeira orde: oso pardo, pita do monte (Tetrao urogallus), rebeco ou o lobo. Todo isto sen esquecerse do patrimonio social e cultural. Desde logo, é unha visita moi recomendable se queremos ter unha visión ampla deste parque rexional.
Fran precioso, gracias!
Grazas a ti por acompañar nestas fermosas andainas. Un pracer!
Fermoso todo, paisaxe, paisanaxe, fotos…
Grazas Pilar, a verdade é que non hai moito mérito nas fotos fronte á fermosura da paisaxe!
Qué bonito!!!, semella que soamente falta entonar “O Condor pasa”, ¿non sí?
Pois si. Farteime de facerlle fotos aos voitres nos días que estivemos por estes montes. Bicos