De Soncillo a Villabáscones de Bezana

Faial de Bezana

O percorrido comeza en Soncillo, capital do concello de Valle de Valdebezana, e lévanos ata o lugar de Villabáscones de Bezana. É unha ruta lineal con algún tramo circular. Pasa por entornos moi fermosos como o pequeno canón do río Saúl, a fervenza das Pisas no mesmo río, bosques de faias, abeleiras… É un percorrido moi bonito e agradable, sen grandes complicacións, salvo o acceso á fervenza que ten certo desnivel.

MIDE

  • Horario: 3:00 h
  • Desnivel de subida: 366 m
  • Desnivel de baixada: 366 m
  • Distancia horizontal: 9,3 km
  • Tipo de percorrido: Ida e volta
  • Severidade do medio natural: 3
  • Orientación no itinerario: 2
  • Dificultade no desprazamento: 2
  • Cantidade de esforzo necesario: 3
  • Dificultade: Media/Baixa

Comezamos a camiñar…

No ultimo día, logo de recoller todo no hotel e antes de comenzar a viaxe de volta, fixemos unha pequena ruta saíndo dende Soncillo. Antes de nada, dicir que desta vez o hotel onde estivemos aloxados deixou moito que desexar. Non me gustou moito.

Primeiros pasos da andaina por Soncillo
Pouco a pouco, o camiño vaise introducindo no bosque

A pesar de non ser moi cedo, Soncillo semella que aínda non espertou pois non hai ninguén polas rúas, salvo o panadeiro que vai repartindo polas casas. Pronto entramos nunha pista que sae á esquerda, unha vez deixadas as últimas casas, seguindo o curso do río da Gándara (non sei como chamalo, Gándara ou Saúl, denominación que aparece nos mapas a partir da fervenza das Pisas), ata chegar ao muíño La Cueva.

Mais adiante o camiño desaparece dando paso a un carreiro que se converte en senda ao introducirse no bosque de faias. O camiño é moi doado, ancho, e non ten maior complicación, o que permite tomalo como un paseo e ir en agradable conversa.

Seguindo as indicacións cara á fervenza das Pisas
Hai un forte descenso ata chegar ao río
O camiño ata o río é moi agradable

Continuamos pola senda ata chegar a un cruzamento cun poste de sinalización, que nos indica o camiño a seguir cara á Fervenza das Pisas. Despois dun pronunciado descenso duns 300 m mais de baixada chegamos á beira do Arroio da Gándara e outros 300 m mais adiante augas arriba e, despois de cruzar este por unha pequena ponte, chegamos á fervenza. Este descenso cara ao río, podemos consideralo como a dificultade da xornada pois pode haber algún risco de pequenos esvaróns, pero isto queda en segundo plano fronte ao lugar tan agradable polo que camiñamos.

Estado no que nos atopamos a fervenza das Pisas, sen auga, salvo a surxencia da esquerda

O entorno da fervenza das Pisas é moi fermoso. Dende a encrucillada que nos indica o desvío de baixada cara ao río, imos envoltos baixo a umbría dun marabilloso bosque no que xunto ás faias medran carballos, aveleiras ou acivros. Evidentemente, non é a mellor época do ano para coñecela pois o río baixa con pouquísimo caudal que non chega a precipitarse, aínda que se aprecia perfectamente a impresionante sucesión de graduados chanzos polos que cae o río da Gándara.

Mágoa que a nosa visita non coincida co período de desxeo ou cunha época de fortes chuvias para que este caudal sexa maior, pois imaxino o espectáculo que se pode contemplar. Aínda así, facémonos fotos a moreas, incluso sobre o mesmo espazo por onde caen as augas. Practicamente, á esquerda, queda a surxencia desde a que mana habitualmente auga cando a fervenza non está activa.

Continuamos cara a Villabáscones
Comeza a agromar a folla no faial e está moi fermoso
A Fervenza del Molino tamén sen auga

Despois das fotos e dunha curta parada para descansar, regresamos ao cruce e continuamos polo carreiro cara a Villabáscones. Uns 400 m mais adiante o camiño atravesa pola metade a Fervenza del Molino no Arroio de los Canales, practicamente inapreciable pois precipítase con moi pouca auga, como a das Pisas, pero vese perfectamente o seu percorrido pola erosión do terreo. O entorno é moi fermoso e no outono debe ser espectacular, aínda que vale calquera época do ano para realizar este percorrido. A min estame encantando!

Igrexa de Santa Águeda, levantada entre os s. XV e XVI
A igrexa conserva da súa predecesora románica a portada e algúns canzorros

E continuamos ata chegar ao Barrio de Abaixo de Villabáscones de Bezana. Descansamos en torno á súa fonte, admiramos no pequeno núcleo a súa arquitectura tradicional e visitamos a súa Igrexa de Santa Águeda, pequeno templo levantado principalmente entre os séculos XV e XVI.

Vivenda con hornillos, orientados case sempre ao sur ou surleste
Detalle dos hornillos

Xa ía eu advertido por Suso de que polas Merindades instalábanse nas casas algo parecido ás lacenas das abellas. E en Villabáscones (tamén os vin en Puentedey), no lateral dunha casa por debaixo da igrexa de Santa Águeda, vin o emprego de hornillos, que é como aquí lles chaman, pero con certas diferencias pois, en lugar de estar feitos de pedra, trátase dunha colmea deitada, elaborada a partir do tronco vaciado dunha árbore. Xeralmente, empréganse os troncos de carballo ou rebolo e olmo, aínda que tamén doutros como o teixo, o freixo ou a faia. Como en Galicia, instalábanse nas paredes das vivendas e edificacións anexas como cortes ou palleiras.

Iniciamos o regreso cara a Soncillo polo mesmo camiño
O colorido do faial, a luz… encantoume!

Con esta satisfacción de ter atopado os hornillos, iniciamos a viaxe de regreso ata Soncillo. Xuntámonos á beira da fonte do pobo e, deixando a igrexa de Santa Águeda á nosa dereita, saímos camiñando entre os muros de pedra das antigas leiras de labranza, e sen moita transición, atravesamos de novo o extenso e ben conservado faial ata acadar a encrucillada que indica o camiño da fervenza. Un pouco máis arriba tomamos unha pequena variante, que nos vai levar ata o núcleo de San Cibrián, logo dun pequeno treito por estrada.

O traballo do peto nesta faia
Outra imaxe do faial de Bezana

Neste pequeno bucle que fixemos camiño de San Cibrián, o Víctor “despistóusenos” e volveu polo mesmo camiño de ida, pois ía na busca dunhas gafas que lle caeran a Conchi, e atopounas! Mira ti, ela xa as daba por perdidas… que gusto dá ir con xente tan preocupada porque te sintas ben en todo momento. De Dez!

Entrando en Soncillo camiño da praza, onde rematamos a ruta

E co conto das gafas, case sen decatarnos, chegamos de volta a Soncillo. Mudámonos como poidemos dentro do hotel e iniciamos o regreso a casa. A verdade é que o faial polo que andivemos é fabuloso, encantoume o seu colorido, os sons e o ambiente que se respiraba nel. Un bo colofón a estas rutas fantásticas que fixemos por estas terras das Merindades. Haberá que volver para coñecelas un pouco máis, e se é posible no outono ou co desxeo, pois seguro que o espectáculo que se pode contemplar pode ser único.

Deixar un comentario

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *

Scroll ao inicio