Ruta da Ribeira Sacra do Miño. PR G-162 (II)

14-12-2024
Cabo do Mundo
Vista do monte do Navallo, que forma o Cabo do Mundo dende a Praia da Cova

Regresamos ao concello do Saviñao para continuar o noso percorrido polo sendeiro homologado Ribeira Sacra do Miño. Comezamos na igrexa de Mourelos, onde rematamos a anterior etapa. Entre zonas de viñedos e bosques autóctonos baixamos á praia fluvial da Cova situada xusto fronte ao Cabo do Mundo, á beira do Miño.

O Cabo do Mundo é un dos puntos máis interesantes que podemos ver no curso do río Miño. É un meandro que forma o río para rodear o monte do Navallo. Este monte, que cae con forza cara o río, ten un desnivel de 200 m dende o río ata o punto máis alto onde hai un castro. Xusto detrás do mesmo está a parroquia chantadina de Santa María de Nogueira, situada nun lugar ben estratéxico.

Despois temos un forte e prolongado ascenso ata chegar ao lugar do Priorato e a igrexa de San Martiño da Cova. Ao pouco acadamos o lugar de Arxúa. A partir de aquí agardannos tramos de bosque moi fermosos ata a igrexa de Ribeiras de Miño, Santo André, xa no concello de Pantón. Neste punto temos que abandonar a senda sinalizada para continuar monte arriba, por pistas, ata Vilar de Ortelle onde finalizamos a xornada.

Todo o percorrido ten paisaxes moi fermosas e variadas: bosques, viñedos, a beira do Miño, o Cabo do Mundo, as aldeas… O tipo de camiño polo que transcorre a ruta tamén é variado. Hai camiños anchos e cómodos e outros máis estreitos nos que compre ter coidado. Pode haber bastante lama nalgúns puntos se chovera os días anteriores. Hai tramos de desnivel constante e algo forte.

MIDE

  • Horario: 5:00 h.
  • Desnivel de subida: 755 m
  • Desnivel de baixada: 695 m
  • Distancia horizontal: 14,0 Km
  • Tipo de percorrido: Travesía
  • Severidade do medio natural: 3
  • Orientación no itinerario: 2
  • Dificultade no desprazamento: 2
  • Cantidade de esforzo necesario: 3
  • Dificultade: Media

Comezamos a camiñar…

Cando fixen a ruta hai dez anos, expresaba a miña sensación de que era das rutas que había que facer sí ou sí, que había que percorrela. E sigo reafirmándome nesa suxestión. É unha marabilla de ruta, incluso agora, xa case entrando no inverno, ten moito que saborear.

E xa que estamos de lembranza, tamén hai dez anos que coñecimos a unhas persoas excepcionais vindas das frías terras islandesas a pasar unha estadía en Santiago de Compostela. Os nosos añorados Jóhanna e Helmut, que dende o primeiro momento se xuntaron connosco para coñecer Galicia deste xeito e acabaron sendo uns galegos máis. Vai por vós!

Mar de nubes sobre o Miño ao comezo da ruta en Mourelos
Afanándose nos labores da matanza
Internándonos no bosque baixo unha lixeira néboa

Non vou facer moita descrición do percorrido, pois coido que a que fixen daquela (Ribeira Sacra do Miño. PR-G 162 II) describe ben o percorrido e o que nos imos atopando a medida que avanzamos por el. Ata moitas das fotos que fixen desta vez coinciden coas de hai dez anos!

Logo de reunirnos en Mourelos, comezamos a descender e xa me deteño aos poucos metros, pois diante dunha das primeiras casas atopámonos cuns veciños na rúa atarefados coa matanza de catro porcos. Neste primero día de matanza, os porcos sángranse, quéimase a pel e ábrense para quitar vísceras, traballo no que se están a aplicar tres mulleres. Despois cólganse para que arrefríe a carne.

Nalgún tramo a presenza da acacia é abafante
A pesar de estar espidas, camiñar entre as vides é un espectáculo
Pouco a pouco a brétema vaise disipando

Segundo me vai comentando Juan, aínda lles queda moito labor por diante. Logo virán o día de frebas, cando se esparte a carne separando as distintas pezas, xamóns, cachuchas, costelas e demais para o sal. Pícase carne para elaborar os chourizos ceboleiros que por aquí chamanlle chofres. Tamén se pica a carne para os chourizos, que se deixan para o último día, cando se embuchan e atan para colgalos a secar ao aire e fume no canizo…

Inmediatamente, nas primeiras casas da Reguenga, metémonos nunha débil néboa que nos vai acompañar practicamente ata a mesma praia da Cova. Descendemos entre carballeiras e soutos centenarios… e acacia, moita acacia, que invade boa parte do camiño, ata que damos coas viñas, xa sen folla, o que nos indica que estamos chegando ao río, que xa comezamos a ver. Camiñar entre as vides é un espectáculo único.

Praia da Cova, na que non falta o banco para as fotos
Na auga hai unha fina capa bretemosa que pouco a pouco irá desaparecendo
O Cabo do Mundo dende o miradoiro ao pé do Miño

Xa sen néboa no ambiente, na praia da Cova vemos como sobre a auga hai unha fina capa dela que non vai desaparecer. Facémonos fotos diante desta marabilla e ímonos achegando ata un miradoiro ao pé do río que nos permite ver o Cabo do Mundo dende a mesma ribeira e admirar este espectacular meandro que forma o Miño na beira chantadina.

Abandonamos a praia fluvial e iniciamos un forte e prolongado ascenso. Volvemos camiñar entre vides e volvemos marabillarnos de como o seu cultivo foi deseñando esta paisaxe tan humanizada, coas viñas dispostas nun sistema de socalcos de pedra que permiten salvar as fortes pendentes, chegando a acuñarse merecidamente a expresión de viticultura heroica.

O sistema de socalcos de pedra permiten salvar as fortes pendentes
Dende a parte alta volvemos admirar o Cabo do Mundo
A adega Abadía da Cova está nunha situación privilexiada

Poucas adegas poden gabarse da ubicación de Abadía da Cova de Adegas Moure, xusto fronte ao meandro do Cabo do Mundo, unha das paraxes máis fotografadas de toda a Ribeira Sacra. Atopei como novidade dentro das instalacións da adega unha balconada sobre a espectacular paraxe do Miño. Juan, que é un gran coñecedor destas terras, comentoume que lle chaman O Faiado da Abadía e instalouse no 2019, abríndose ao público no verán de 2020, e sempre con moitas visitas no verán, pois é un punto de referencia para gozar do solpor coas vistas do meandro e saboreando un viño da adega.

Reagrupámonos no miradoiro que hai un pouco máis arriba da adega e dirixímonos cara o Priorato, lugar onde se ubica outro dos elementos máis sobranceiros desta etapa, a igrexa de San Martiño da Cova. A fábrica románica consérvase na súa totalidade, aínda que con elementos decorativos sinxelos. Está nun lugar privilexiado, nunha pendente rodeada de viñedos e con vistas sobre o Miño, fronte ao Cabo do Mundo. Logo de visitala, foi inevitable parar a xantar neste entorno tan fermoso.

Igrexa románica de San Martiño da Cova
A igrexa de San Martiño conta con elementos decorativos sinxelos
En Arxuá abandonamos a estrada e as viñas e volvemos integrarnos nun fermoso bosque

Continuamos ata Arxuá, onde abandonamos a estrada e as viñas e volvemos integrarnos nun fermoso bosque, polo que volvemos perder a visión sobre o Miño, o gran protagonista da etapa, que volvemos recuperar cando chegamos á altura da igrexa de Santo André de Ribeiras de Miño, xa no concello de Pantón. Dende aquí temos tamén unha fermosa vista da aldea chantadina de Santa María de Nogueira, famosa polos frescos que atesoura o interior da súa igrexa.

No final da andaina, houbo un pequeno cambio no trazado con respecto á realizada hai dez anos, pois unha vez superadas as aldeas do Cruceiro e O Barreal, en vez continuar pola senda sinalizada, que está impracticable, abandonámola para continuar monte arriba por pistas. Iso sí, o ascenso ata o final desta etapa en Vilar de Ortelle foi igual de duro. Menuda subida!

Da outra beira, Santa María de Nogueira de Miño
Iniciando o duro ascenso ata Vilar de Ortelle por un camiño alternativo
Igrexa de Santiago de Vilar de Ortelle

Xa de regreso, comentoume Xerardo que, segundo o seu gps, superamos os oitocentos metros de desnivel. Aínda así, sígoa mantendo como unha das rutas que figuran no meu top ten imaxinario, sen dúbida. Agardo que a terceira parte, que faremos aló por maio do ano que ven, continúe sendo tan fermosa como estas dúas… seguro!

Deixar un comentario

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *

Scroll ao inicio