Mulhacén desde o Alto del Chorrillo

22-07-2025
Iniciando o ascenso cara ao Mulhacén

Esta vai ser a etapa raíña da nosa actividade e quizais unha das máis interesantes de todas as que levamos feitas ao longo deste anos, xa que intentaremos acadar o cumio do Mulhacén, o pico máis alto de toda a Península Ibérica, situado a 3.479 m de altitude. Para eso un transporte nos vai levar dende Capileira ata o Alto del Chorrillo, xa a 2.700 m de altitude. Durante o traxecto, por pista de terra, iremos vendo as diferentes paisaxes desta zona de Sierra Nevada. Ao chegar ao aparcadoiro habilitado comezaremos a camiñar rumbo ao Mulhacén.

O camiño é relativamente cómodo, a paisaxe é de alta montaña e escasea a vexetación. Un sendeiro pedregoso pero ben definido nos leva ata o punto máis alto. As vistas dende aquí son espectaculares.

A ruta non ten dificultades salientables. É moi importante manter un ritmo de subida lento e medianamente constante para evitar algunha posible molestia pola altitude.

MIDE

  • Horario: 5 h
  • Desnivel de subida: 806 m
  • Desnivel de baixada: 806 m
  • Distancia horizontal: 12, 8 Km
  • Tipo de percorrido: Ida e volta
  • Severidade do medio natural: 3
  • Orientación no itinerario: 2
  • Dificultade no desprazamento: 2
  • Cantidade de esforzo necesario: 3
  • Dificultade: Media

Comezamos a camiñar…

E chegou o día! Coma sempre, erguémonos cedo para almorzar e estar listos antes das nove. A esta hora quedou en recollernos o minibús oficial do Parque diante do hotel (que ben se está no Hotel Finca Los Llanos!), que tiñamos reservado con bastante antelación no Servicio de Interpretación de Altas Cumbres e, deste xeito, puidemos usar o bus lanzadeira que te achega desde Capileira ata o Alto del Chorrillo. Como o noso grupo é numeroso, fixo falta un segundo vehículo para acompañar ao minibus e subir todos de vez.

Teño que dicir que as noites sigo a pasalas mal, sen durmir practicamente, e coido que desta vez foi polo temor a coller o bus e subir nel ata 2.700 m de altitude, pois imaxinei que sería un traxecto perigoso. Para nada! A travesía en bus durou pouco máis dunha hora e, un pouco maís arriba de deixar Capileira, levounos polo Parque Nacional por unha estrada de terra, a maior parte do tempo entre piñeirais, ata que acadamos unha altura na que xa non hai vexetación arbórea, pero sempre cunha pendente moi suave para nos deixar no Alto del Chorrillo sen maiores complicacións.

Agardando en Capileira polo bus
No Alto del Chorrillo temos unha fermosa panorámica do que vai ser a subida
Camiñamos sempre cara o norte co Mulhacén de referencia

Preparámonos, abrigámonos pois a temperatura a esta altitude é moito máis fresca que en Capileira e zoa un vento frío que fai que moitos se cubran ata a cabeza. Así nolo corroborou Víctor na súa charla, advertíndonos que aínda que o ascenso ao Mulhacén é relativamente sinxelo tecnicamente, non debemos esquecer que estamos en alta montaña e as condicións meteorolóxicas poden chegar a ser duras; tamén nos falou dos efectos do chamado mal de altura que se poden manifestar nalgunhas persoas nestas altitudes.

Comezamos a subida dende a parte superior do Chorrillo. Co Mulhacén á fronte encontramos unha bifurcación no camiño. Tomamos o da dereita e, durante unos 2,5 km aproximadamente, o sendeiro ten unha pendente moderada e é moi doado avanzar. Eu xa noto que non vou ben de forzas, non sei se pola falta de sono ou porque me está a afectar a altitude…

Practicamente en toda a subida temos boas panorámicas de Lomba Pelada e o Veleta
Zigzagueando pola chamada Loma del Tanto
O camiño é estreito e moi ben marcado polos fitos

Máis adiante, pasamos por un tramo coa rocha moito máis irregular e cunha pendente máis pronunciada. Iniciamos un zigzag pola chamada Loma del Tanto, con excelentes panorámicas en distintas direccións, para salvar máis facilmente o desnivel. O camiño é estreito e moi ben marcado polos fitos que hai ao longo del, polo que é fácil de seguir, e o zigzag fai que se suavice a pendente. Como o camiño está ben transitado, non hai demasiadas pedras soltas.

Nun determinado punto vemos a nosa dereita a Lagoa de Peñón Negro. Máis arriba pasamos o cruce co desvío a Siete Lagunas. Seguimos de fronte ascendendo cara a impoñente Lomba do Mulhacén. Imos camiñando paseniño pois imos moi ben de tempo e tomamos o ascenso con calma e facendo varias paradas, cousa que a min me ven de marabilla. Nunha delas, animámonos a facer unha manchea de fotos co pico Veleta como fondo. En toda a subida, as imaxes sobre o Veleta (3.396 m) son moi fermosas. Hoxe é o aniversario de Domingo e, como comentou, que mellor que celebralo facendo este ascenso! Moitos parabéns!

Deixando atrás o Mulhacen II (3.362 m), tamén coñecido como falso Mulhacén
No tramo final da subida hai boas vistas á Laguna de la Caldera
Rocío e Víctor preparándose para a sesión de fotos

Un pouco máis arriba chegamos ao cumio do Mulhacen II (3.362 m), tamén coñecido como o falso Mulhacén, onde hai un vértice xeodésico, desde onde temos boas panorámicas de Lomba Pelada, o Veleta e a propia Lomba do Mulhacén. A partir de aí, seguimos cara o norte practicamente en liña recta cunha pendente máis suave ata o pico principal e con boas vistas á Laguna de la Caldera, ata que acadamos o cumio do Mulhacén (3.479 m). A pesar de que o día non está moi limpo, gozamos de excelentes panorámicas aos picos e lagoas do entorno.

Coroamos con moita alegría este colosal pico, que ten vértice xeodésico e un gran fito de pedras. No cume, baixo o vértice xeodésico, observamos tamén unha pequena capela da Virxe das Neves, onde colgan unha manchea de recordos (case semella un vertedoiro), que nos serve como punto perfecto para retratarnos. Alí, no borde, podemos apreciar o forte escarpe da cara norte.

Outro punto de referencia para as fotos foi diante do enorme fito
Foto de todo o grupo, felices e contentos por acadar o cume
Rocío amosándonos o  refuxio de vivac onde pasou a noite na súa última subida

Chegar ao cume produciume unha sensación moi difícil de describir. Sentín moita emoción ao ter coroado este pico emblemático (deume sensibleira e ata chorei un pouco da emoción), pois o cume máis alto da Península Ibérica non se acada todos os días! Esta emoción foi compartida con moitas e moitos do grupo. O balbordo que alí montamos supoño que lles molestaría un pouco aos que compartían con nós o espazo, pero tampouco demoramos moito tempo nel. Logo de retratarnos en todos os recunchos, preparámonos para facer unha foto de grupo que un camiñante se ofreceu a disparar con teléfono e cámara nosos. Mágoa que as do teléfono, inexplicablemente, sairan todas desenfocadas, pero moitas grazas!

Baixamos e Rocío sinálanos unha das construccións que hai no entorno do cumio que foi onde pasaron a noite e onde un raposo practicamente non lles deixou pechar ollo pois andou toda a noite polos arredores. Nós raposo non vimos, pero exemplares de cabra montesa si que vimos un bo feixe ao longo do percorrido, pois son moi abundantes neste Parque Nacional. Temos por diante a lomba do Mulhacén II coa serra de Lújar ao fondo… e todo para abaixo!

A Serra de Lújar ao fondo, aínda que non tivemos boa visibilidade ao lonxe
Pouco a pouco imos abandonando a paisaxe pedregosa que hai na parte alta do Mulhacén
Espectacular macho cabrío que vimos na baixada

Facemos un pequeno desvío para buscar un lugar onde poder xantar e descansar fóra do circuito pois a subida e baixada de xente, aínda que non é numerosa, é constante. Só queda retomar o regreso polo mesmo camiño ao Alto del Chorrillo, onde finalizamos esta extraordinaria ruta. Aproveitamos para facer unha boa sesión de estiramentos guiados por Rocío mentres agardamos polo bus que nos ven recoller para baixar a Capileira. A pesar deste esforzo de hoxe na subida, a verdade é que a ruta pagou moito a pena!

Deixar un comentario

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *

Scroll ao inicio