De Camariñas a Camelle
O Jaime mándame as súas impresións dunha ruta feita hai doce anos na que nos conta as sensacións e a sua experiencia bicicleando por esta parte tan fermosa da Costa da Morte. Supoño que agora que xa comezan a abrirse as portas deste confinamento, lembrará esta ruta como unha das primeiras das que pensa percorrer.
A verdade é que é unha sorte contar con el nesta bitácora, pois é un narrador estupendo!
Camariñas queda a unha hora de Compostela aproximadamente en coche, e ten un roteiro para facer a pé ou en bicicleta BTT que non atopas outro igual en “cen millas á redonda”.
Eu percorrino cinco veces. Tres en bicicleta BTT: a primeira no ano 2008, un ida e volta ata Camelle, a segunda continueina ata Laxe e a terceira volvín repetir a Laxe pero volvendo a Camariñas en bicicleta pola estrada.
As de sendeirismo serían a cuarta nunha edición da Ruta dos Faros, acompañado por Antón, e a quinta tamén en sentido Camelle Camariñas co grupo de sendeirismo da USC, pero para ter coñecemento dela xa tedes o fabuloso blog de Fran “ Roteiros galegos” , aquí só quero resumir as miñas sensacións da primeira.
Nós, os sufridores da bici, saímos ás nove de Compostela e ás dez e media xa estabamos en Camariñas. Un café no bar do náutico, a pé do peirao, para comezar con enerxía nas nosas monturas de aluminio con rumbo ao Cabo Vilán, onde facemos a primeira parada deste paseo de 26 km que discorre pegado á costa; despois virán as praias de Baleas, a terrible Punta do Boi co cemiterio dos ingleses, bordeamos a famosa Enseada do Trece, achegámonos por un camiño entre toxos á cima do Monte Branco parándonos un intre para contemplar o percorrido e a mar océana, continuamos ata o cemiterio de Santa Mariña onde tomamos un camiño de baixada con moita dificultade que nos leva directamente a Arou, e de aí polo camiño de costa ata o porto de Camelle.
A ruta é fácil de facer, pois gran parte ródase sobre pista de terra sen moita pendente e cunhas vistas impresionantes ao inmenso Océano Atlántico, as arnelas e os areais das praias abertas ao horizonte, as ondas batendo nos abundantes baixos, o Monte Branco, as formacións rochosas e o intenso amarelo da flor do toxo, a chorima, no mes de abril.
Os sentidos actívanseche “a full”, o sentido do equilibrio para non perdelo mentres pedaleas observándoo todo, a vista coa contemplación dese horizonte afastado, nítido ou brumoso que convida a soñar con viaxes. Teño mirado esta paisaxe agreste e hostil da costa do Cabo desde o mar, pero desde terra semella entrañable, e á fronte, ao dobrar a Punta do Trece, o Monte Branco referencia para xentes de mar durante moito tempo en navegacións de cabotaxe.
O oído, pois escoitarás bater o mar nas pedras e ruxir nos perigosos baixos que gardan historias de náufragos, o canto dos paxaros entre as xestas, matogueiras e os piñeiros ao bordo do camiño.
O olfato, encherache os pulmóns da fragancia das flores e dese cheiro tan característico que eu teño gravado no cerebro desde a miña tenra infancia en Malpica, o cheiro do mar da Costa da Morte, esa mestura a fresco de mar e de salitre, o cheiro do sargazo, do piñeiral, da area húmida… todas as sensacións olfativas xuntas que che incitan a que inspires fondo polo nariz e, cheos os pulmóns, expires pola boca e digas con satisfacción hostias! como arrecende a mar!… e os teus compañeiros facéndoche o coro digan siiiiiii!
O roteiro ten 52 km en ida e volta, dos que 8 aproximadamente fanse por asfalto. O nivel de dificultade é apto para os que desde fai vinte anos non sentan nunha bicicleta. Os sufridores da bici, ás dez e media xa estabamos a lle dar ao pedal e gozando do percorrido ata Camelle, onde fixemos parada para meterlle ao corpo, no único bar que servían comida ese día “A Chalana”, uns mexillóns, polbo por suposto, luras e unhas gambitas ao allo, sobremesa, café, chopo de licor café e, co bandullo cheo, o regreso polo mesmo roteiro a Camariñas, onde para rematar a xornada démonos un frío baño en pelotas pola parte exterior do dique de abrigo.
Aquí quédavos un vello vídeo resumo, que me destrozaron os fabulosos de Youtube, das pedaladas dese sábado e non sexades críticos nin coas tomas nin coa música de fondo, pois este que escribe, “non especialista”, grava e monta vídeo e na bici, e só pretende pasar o tempo.
Precioso, Jaime, noraboa!! Esperemos que pronto poidamos repetir a ruta camiñando ou no teu caso en bici, o cal significaría que xa deixamos atrás este mal soño que estamos vivindo!! Malo será, ho!!
Ahhh, un festival para os sentidos ¡ Quen puidera estar ahí agora¡
Unha paisaxe impresionante, qué marabilla ¡ E un bo elenco de ciclistas ¡ Alégrame ver varias caras coñecidas por ahí.
Moitas gracias por compartilo ¡